Vandaag speelden Eva en ik in het IJsselland Ziekenhuis. Live nog wel. Veel tranen gezien, mooie tranen diepe krachtige tranen. Van mevrouw, met manlief en dochter aan haar zijde. Ze pakte hun handen en ondanks haar tranen wilde ze persé Que Sera meezingen. Of de twee mannen die tegenover elkaar vrijelijk de tranen lieten vloeien bij de 2de wals van Sjostakovitsj en ondertussen ook meedirigeerden. Of de vrouw die vroeg of we op de Corona afdeling konden spelen voor haar vader die bezig was te overlijden. We speelden Erbarme dich voor haar en zij zou het filmpje gaan laten zien. Of de moeder die haar 12 jarige dochter zag glimlachen bij de Lions sleeps en dat je voelt dat het een bijzonder moment is. Ik snap die tranen wel, ze zijn ook bevrijdend.
Tjakina op 25 november jl.
Muziek aan Bed
